เป็นเรื่องราวที่พระพุทธเจ้าตรัสสอนพระเจ้าปเสนทิโกศลว่าควรปกครองด้วยธรรมราชาไม่ควรปกครองด้วยอคติทั้ง 4 โดยยกชาดกเมื่อครั้งเป็นโพธิสัตว์ถึง 2 เรื่อง

เด็กชายคนหนึ่งถูกขังอยู่ในกรงเหล็ก ถูกขังไม่ให้ออกไปข้างนอกตั้งแต่เกิดจนถึงอายุ 16 ปี ถึงได้ออกไปนอกกรงเหล็กอันนี้ เรื่องราวนี้มาในอโยฆรชาด

“เวมานิกเปรต” เรื่องราวของคนที่ได้รับโทษของกามที่มีความต่ำทรามเศร้าหมอง ทำให้ตายแล้วบังเกิดในนรกเดรัจฉานเปรตวิสัยได้ ซึ่งเวมานิกเป

“ตักการิยชาดก” เรื่องราวที่ปรารภพระโกกาลิกะ ที่ในอดีตชาติเป็นปุโรหิต ส่วนพระพุทธเจ้าตอนเป็นพระโพธิสัตว์ ชื่อตักการิยมาณพ เป็นลูกศิ

"กรรมทุกอย่างที่นรชนสั่งสมไว้แล้ว ย่อมมีผลเสมอไป ขึ้นชื่อว่ากรรมแม้จะเล็กน้อยที่จะไม่ให้ผลเป็นไม่มี"

นิทานพรรณาวันนี้มาในชาดกที่ชื่อว่า "ฆตบัณฑิตชาดก" เป็นเรื่องราวปรารภความที่ว่า...เมื่อลูกตาย แล้วเกิดความเสียใจ จะชำระกำจัดความเสียใจนั้นได้อย่างไร