คำว่า "พหูสูต" นี้ จะมีคำพ่วงกันมา คำที่เราจะได้ยินเป็นประจำ คือ "ผู้สดับฟังมามาก ทรงจำไว้ได้ คล่องปากขึ้นใจ แทงตลอดด้วยดี ด้วยความเห็น ซึ่งธรรมอันงดงามในเบื้องต้น ท่ามกลาง ที่สุด เป็นการประกาศพรหมจรรย์บริสุทธิ์ บริบูรณ์สิ้นเชิง พร้อมทั้งอรรถ พร้อมทั้งพยัญชนะ" 5 อย่างนี้เมื่อมาประกอบกันแล้ว จะทำให้ความเป็นพหูสูตเกิดขึ้นได้ ซึ่งทุกคนสามารถทำได้ มากน้อยไม่เท่ากัน อันนี้เป็นธรรมดา แต่น้อยที่สุดที่ต้องมี คือ การปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม  คือ การนำมาปฏิบัติ แล้วทำให้ถึงที่สุดของมัน ถึงจะเรียกว่าเป็นพหูสูตผู้ทรงธรรม เราเอามาปฏิบัติ เอามาทำให้เกิดขึ้นในใจ จิตใจเรามีสัมมาทิฏฐิ กิเลสลดลง ถือว่าเราเป็นพหูสูตแล้ว เป็นในระดับที่ว่าจะให้ความดีนั้นสืบต่อไปได้ ให้ความดีนั้นไม่มาสุดจบลงที่ตัวเรา เป็นการที่จะให้ธรรมอยู่ต่อไปได้ตลอดการช้านาน ไม่จบลงที่ตัวเรา